Ut moet dees mònt vort hòst un joar zen, dættur bons in de búrt twii mense wa:re diej durren hòf vur dur haws òlling awtgerömt han. Den ènne hitter niej veul lòtter un pòr pötjes mèh grúún graèj æn twii bruin bumkes in geplòtst. Den andere dògt door nog eujt unne natte hof van Eden van te ma:ke, hek a:lt gemænt.

Door hèn tòg èvvel al diej mònt drie zwarte slange boven ut witte grint awtgestóke! Ge zult ut niej geleuve, mar vurrigende wiik za:t door innèns unne mens op baèj zun kniejes vur zun durske tusse de stintjes te frúújte. Ik dògt meej èfkus òn Adam æn Eva. “Naw gugget gebeure”, zèn ik tége dons. “Ze zèn door op zuujk nòr unne wòtteroajer, dæ kan hòst niej anders”. “Hij ister nog stik na:w òn ok”, giegelde ze treug. “Zoa te ziejn issiej bang dæssun boks smèrrig wort”. Kza:g ut naw ok. Allebaèj han ze un grúújn kleetje op de keikes geleet. Dieje mens haggut al onder zun kniejes zitte. “Ni:h” zijg ik tége men bluumke, “hij hih sgrik vur diej sgaèrpe stintjes. Nòh zoveul jòrre zèn diej a:w vællekes niks mèr gewènt!

Diej kunne door untrènt niej mèr tége.” De ons wier der efkus stil van. Ze kneep baèj dur sgòn eugskes un bietje toe, keek nog us unne ker æn fluisterde: ”Kèkt us wæsse blèèj kèkt ! Tis kræk of dieje mens òn dur vreugt of ze mèm wil tròòwe!” jubelt men wit döfke. Dæ zon wèlliej neujt niej doen. Zoa ope-n- æn bloat veur in oewen hof! Wèlliej zènze mar zuutjes un bietje sgòòw vurbèh geköört. Ge zet al ga:w teveul, op zòn oageblik. Sens hennoew ze niej mer geziejn. Zosser dan tog wir ingetrojje zèn?

Bært van Trientjes