Vuggelkes zúke.

Vléje wiik kreeg ik sòtterussmaèris un èpje van iin van men tien bruurs. Hij hah in zunne hof un vuggelke geziejn wættiej niej kos taws brenge. Naw is dæ niej zoh vrèmt, tis èvvel iin van men jongste brúrkes æn diej gonge vrúger neujt gen vuggelkes zúke. Dæ zòògte ze niej, want dan moeste den òllinge dag van haws af. Bóvedien gongen de grotste van ons eikes zuúke um diej nòdderhant in un pænneke te bakke vur op de botterham. De klaèn bons hen niej mer meegemakt dæsse alliin sondus un gekokt henne-aèj krége. Æn ok nog wel us eujt frèddus, want dan wa:r ut onthawdingsdag. Dan mogte gèn vlis iite, mar wel un aèj. Of unne vis. Mar diej wa:r vur un hawsha:we van twa:lef jong niej òn te slaèpe.

Um èfkes op dæ èpje treug te kòmme: dæ brúrke van mèn is wel kaèj slim, mar van de natuur hiittiej neujt gènne kiis ge-iite. Dæ kömt umdættiej alt nòr a:nder dinge keek. Mar nawt iej ullaènuskes ok wæ awwer is, kèkt iej wæ núverder ront, æn ziet iej ok vuggelkes zitte. Hij kènter gènnenènne, mar der zènder bons wèl un pòr diej door grif versta:nt van hèn. Dæ mænt den ènne nog meer æs den andere of da:nder. Want ons durkes proate dees da:g ok al vort meej. Ze kunne-n-ut neujt niej zoh hændig mèh meka:re èns wòrre, wæ de vuggelkes betræft. Mèn mobieltje hih umdörrum diejen òllinge zòtterig gepiept. Æsof ik op menne vrèje dag niks anders te doen hèh. Ik hagget anders niks niej getèèjt. Mar ja, ge doeget vur de goeij vréé, zak mar zijge. Æn ik vijn ut ok wel sgòn dæsse maène dæk niej alli:n de sgònste mar ok wijtheen de slimste van ons òlling hawsha:we zèh. “Dæs niej zoh moejluk”, heur ik mèn torteldöfke  al zuutjes a:gter de tòffel kirre. Tog isser stiekem un bietje gruts op, mar kzal der neujt niej strèèluk dur wòrre.

Bært van Trientjes